వసంతం

నువ్వు నవ్వినా ప్రతిసారి
నా గుండె గూటికి వసంతం వచ్చింది
కాని నన్ను విడిచి నీవు చేజారిన క్షణం
నా జీవితం తడి ఆరిన గోదారైంది
ఎడారిగా మారిన బ్రతుకులో
నీతో గడిపిన క్షణాలు
ఒయస్సిస్సుల నన్ను వెక్కిరిస్తున్నాయి
నిశిధి నిండిన కనులు వెలుగు రేఖకై
అలమటిస్తున్నాయి

హైకులు

నువ్వు నాకు దురమవుతున్నప్పుడు
సునామిని చూసాను నా కళ్ళలో

కొత్త సంవత్సరం

కోటి ఆశలతో
కొంగొత్త ఉహలతో
మరువలేని అనుభవాలు
మరిచిపోలేని జ్ఞాపకాలు
మనతో పంచుకోవటాని
మరొక సంవత్సరం వచ్చింది

భయం తెలియని వారు ,
వెనకడుగు వేయని వారు,
ముడో కన్ను తెరిచిన లయకారులు
నరం నరంలో దేశభక్తి ప్రవహిస్తున్న వీరులు
ఉగ్రవాదుల గుండెల్ని చీల్చే వీర నరసింహులు
దేశ ప్రజల కోసం తమ ప్రాణాల్ని సైతం లెక్క చేయని మహా యోధులు
నిప్పులు చెరిగే గండ్ర గొడ్డళ్ళు
వీర జవాన్లు ఇదే మీకు నా వందనం
(ముంబై తీవ్ర వాద దాడిని అరికట్టేందుకు ప్రాణాలు కోల్పోయిన వారందరికి నా యి కవిత అంకితం)

కారు చీకట్లు కమ్ముకున్న నా హృదయంలో చిరుదివ్వెలా
నీవు వెలిగి ప్రేమ అనే వెలుగుని నా మనసంత నింపావ్

కాని ఇప్పుడు నీవు నా నుండి దూరమైనా క్షణం
నిశిధి నిండిన నీలాకాసం లా కన్నీటిని వర్షిస్తున్నను

సంద్రమంత ఆరాటం గుండె గదుల మధ్య కొట్టుమిట్టాడుతూ
బయటకు ఉబకాలని తాపత్రయ పడుతుంటే
బిడియపు తాళము వేసిన నా నాలుక
నీ ముందు నిసబ్దమై పోతుంది

తొణికి వణుకుతున్న నా మనస్సుని సర్దుకొని
పెద్ద ప్రయత్నంతో నా పెదవులు విదివాడే లోపే
నీవు కనుమరుగై పోతావు
నలిగిపోయిన భావాలూ నాతోనే ఉండిపోతాయి

కనులు మూగవైన స్పష్టమైన భావాల్ని అందిస్తాయని
నా కనులతో నా మనోరాజ్యం నీముందు పరచాలనుకొంటే
అధైర్యం క్రమ్మిన కనులు చట్టుక్కున వలిపోతై

ఎంతో చెప్పాలన్న ఆవేశం, ఏమి చెప్పలేక పోయిన ఆక్రోశం
ఆ ఆర్తి ఆలాపన నిశబ్ద గీతమై నీకు చేరనే చేరదు